Dag 17: Dag-genoten (24,3 km)

Vanochtend liep ik om 6.20 uur de deur uit. Ver boven het volgende dorp liep ook een snelweg, zelfs met twee verdiepingen, maar daarna werd het me toch mooi!  Het werd groener, stiller, bergachtiger,  lieflijker. Tot ca 11.00 uur geen zon, dat was nieuw. Vandaag liep ik alleen, maar kwam steeds dezelfde mensen tegen die net een wat ander pauze-/eet-/loopritme hadden. Mijn dag-genoten.

Ten eerste 2 hollandse vrouwen,  die vorig jaar het laatste stuk samen zouden lopen maar net toen de ene invloog, kreeg de ander een peesontsteking onder de hiel, 45 km (!) voor Santiago. Ze was genoodzaakt de tocht te staken en het duurde 2 maanden voordat ze hersteld was. Haar analyse was dat ze toch niet geheel haar eigen tempo had gelopen,  vanwege de afspraak de ander op een bepaalde dag te ontmoeten. Nu dus poging 2 om samen de reis te voltooien.

Verder meerdere koppels Denen, Fransen, Duitsers, Spanjaarden en een Amerikaan die met zijn kleinzoon wandelt. De kleinzoon is veel sneller en wacht steeds een paar kilometer verder op hem.

Het ging vandaag langs kleine dorpjes, ik kwam in de provincie Galicie aan (waar Santiago in ligt) en passeerde de eerste van ca 150 kilometerpaaltjes uit deze provincie. Later op de middag kreeg ik de foto van Renate van Bram, die nu 50 km verder zitten. Nou Bram ik kom eraan gesneld en misschien kunnen we dan nog een keer 'Besje/pruimpje/pinda/nootje enz.enz. liep langs spoorwegbaan' zingen.
(Ik realiseer me dat wij vroeger zoveel liedjes en spelletjes voor onderweg hebben geleerd, dank je wel lieve ouders, wij hoefden ons nooit te vervelen en ik heb gedurende de jaren menig versje en spelletje al op anderen overgedragen).

Op het voetpad naar O Cebreiro heb ik aan mijn vader gedacht die zijn fiets mee omhoog moest sjouwen. Met een rugzak is het makkelijk te doen, maar met een fiets....
Ik wierp een korte blik op het museumdorp, deed even een gebedje in de kerk en liep door.

Het lastigste stuk was de steile klim naar Alto de Poyo. Aan het einde zat meteen een terras, waar ik bijna al mijn dag-genoten weer tegenkwam. De Amerikaan was helemaal bekaf maar zijn kleinzoon zat alweer 6 km verderop....

Het was inmiddels half 2 en inmiddels erg warm. Ik liep nog 3 km tot Fonfria. Daar is helemaal niets, alleen een paar huizen, een tractor en koeienpoep en een fantastische albergue. Zij hebben helemaal begrepen wat een pelgrim nodig heeft. Goede voorzieningen en om 19 uur gaan we met zijn allen eten in het Keltische bijhuis. Verslag volgt morgen.