Dag 11: Bedbugs (21,7 km)

Vandaag werd de serene staat waar ik behalve wat lichamelijke ongemakken, toch steeds meer in terecht kom, wreed verstoord. Een Canadese dame heeft de kamer waar ik ook in zou slapen verlaten,  omdat er bedbugs in haar bed zaten. Ze is met een taxi vertrokken naar een hotel 15 km verderop. De andere dame in mijn kamer heeft nog een bedbug gespot en in een plastic zakje weten te vangen. De meningen waren verdeeld onder de experts in onze albergue, maar de meerderheid beaamt dat het inderdaad een bed bug (bedwants) is. Deze beestjes zuigen bloed uit je en dan gaat t overal jeuken. Als deze beestjes worden ontdekt,  moet meteen het hele hotel worden ontsmet.  Maar niets van dat alles. De eigenaresse geeft geen krimp.  Dat vind ik nog het raarste (lees: ik voel me er boos om, want ik heb behoefte aan gezondheid en reinheid).

In de hele albergue zoemt het rond: bedbugs! (Google maar eens). Ik ben samen met de andere Canadese (beiden uit Ontario,  kenden elkaar niet) in een andere kamer gaan liggen. De eigenaresse gaf een verwijtende blik dat ik dat pas later meldde,  want ze had zo geen overzicht meer.  Ik heb mijn excuses aangeboden. In de bedbugroom ligt nu gewoon weer een nieuw slachtoffer.

Ondertussen moet ik ook wel om mezelf lachen want ik had natuurlijk ook een andere albergue kunnen nemen.  Maar verder is het hier heel gezellig.  Er zitten allerlei Nederlanders en zelfs de twee Finnen die ik vorig jaar ben tegengekomen, ontmoette ik bij een koffiestop en zij zitten hier ook! Verder is het hier een zeer klein dorpje.

Nog een ander dingetje: Moniek app te mij gisteravond laat dat ze was geland op Schiphol en ontdekt had dat zij mijn credential (pelgrims paspoort) heeft en ik de hare! Haha,  gelukkig waren onze echte paspoorten niet verwisseld. We bleken al een paar dagen met elkaars credential te lopen.

Ik heb bedacht dat de beste oplossing zou zijn, dat ik een nieuwe zou kopen. En laat dat nou mogelijk zijn om 7 uur s ochtends in mijn albergue in Leon.  Dus toen ik vandaag aankwam in Villar de Mazarife, zei de eigenaresse van de Albergue: ahhh,  it' s your first day!

Aldus ben ik vandaag opnieuw begonnen. Ik kwam in de albergue nog twee hele leuke opa's tegen die elkaar van verjaardagen van hun (schoon) en (klein) kinderen kennen en samen de Camino fietsen. Vgl. dat Henk en Ubel samen zouden fietsen. Deze ene opa vertrok geen spier bij het verhaal van de bedbugs, hij is marinier geweest en heeft op matrassen vol krioelende beesten gelegen. Dus dat wordt heerlijk slapen.